Spandex
Ik hou van het Victoriaanse Tijdperk. De rijkdom van de jaren 30, de eenvoud van de jaren 40, de vrolijke uitbundigheid van de jaren 50. Zelfs het begin van de jaren 60 kan ik nog waarderen.
Daarna ging het wat mij betreft helemaal fout. Met als dieptepunt de jaren 70.
Met zijn plastic oranje serviesgoed, kleurencombinaties om misselijk van te worden, lavalampen spandex, plateauzolen, en oh horror; broeken met wijde pijpen.
Misschien komt het omdat ik ben opgegroeid in die jaren, maar wat mij betreft zijn de seventies een design -gruwel .

Camp
Totdat je er Tim Burton op loslaat. Tim Burton does the seventies en wat krijg je? Onvervalste camp!
Na het zien van de trailer van de nieuwe samenwerking van the Odd Couple Depp en Burton, dacht ik; Huh? Maar na een paar seconden veranderde dat in Duh!
Hoe had ik durven twijfelen! Zelfs die paar seconden! Burton weet overal zijn onvervalste Burtoniaanse draai aan te geven. Zelfs, ja zelfs, aan de door mij zo verafschuwde jaren 70.

Ik ken de TV serie van Dark Shadows, die stamt uit de jaren 70, alleen van wat You Tube filmpjes, dus ik weet niet hoeveel recht Burtons filmversie doet aan het origineel, maar ik verheug me op 11 mei! Ik denk dat ik mijn plateauzolen toch maar eens uit de kast haal.

Wiki
Volgens de Wikipedia is het levensverhaal van Georges Méliès een niet onbelangrijk subplot in de film Hugo. Ik vraag me af of Wiki en ik dezelfde film hebben gezien, want volgens mij ging de film nergens anders over.
Hugo is een prachtige film. Mooi gemaakt, Parijs zag er nog nooit zo sprookjesachtig uit. (de laatse keer was in Le Fabuleux Destin de Amelie Poulain), maar wat mij betreft heeft hij één heel groot mankement.
De film had eigenlijk George moeten heten.

Hugo VS George
Hugo gaat eigenlijk over George. Hugo is het subplot. Hugo is degene die erbij gehaald is om het verhaal van George te vertellen. Hoezo zoektocht naar een geheime boodschap van zijn vader? De automaton is niet meer dan een truc om ons op het spoor en het levensverhaal van George Méliès te brengen.

Filmgeschiedenis
Enfin, dat levensverhaal is dan ook meteen het mooiste stuk uit Hugo. Het verhaal van George Méliès, filmpionier en Vader van de Special Effects. De scènes waarin we zien hoe Méliès zijn films maakte zijn werkelijk prachtig. En het stukje filmgeschiedenis dat we daarin meekrijgen was een feest van herkenning en een lust voor het oog. Ik ben alleen bang dat, als je niet veel van de filmgeschiedenis af weet er heel veel aan je voorbij gaat.

Toppop
Als je vroeger fan was van een of andere band dan had je alleen een klein uurtje Toppop op tv en de Hitkrant in de supermarkt. Ik zat dus wekelijks aan de buis gekluisterd, wachtend en hopend op een glimp van mijn idool. Veel meer dan de officiële videoclips zat er meestal niet in. Ik kan me in ieder geval iet herinneren dat ik veel interviews gezien heb.

Schatkist
Maar nu is er MTV, liggen de rekken vol met tijdschriften en … is er internet.
Alles is overal en altijd te vinden. Ik vind dat toch wel bijzonder. Zo heb ik een tijd geleden een druilerige zondag gevuld met het doorspitten van You Tubes. Het kanaal bleek een schatkist vol nostalgie te bevatten. En zo zag ik voor het eerst sinds mijn dertiende mijn toenmalige helden in filmpjes die ik nog nooit gezien had.

Jeugdheld
Toch heeft het ook iets triests. Vroeger verdwenen mensen gewoon uit beeld. Nu is er altijd nog wel iets van ze te vinden op het internet. Kun je lezen dat ze nu postbode zijn, verslaafd, of erger nog, niet meer leven.
Zo kwam ik erachter dat mijn jeugdheld, Billy MacKenzie zelfmoord had gepleegd. Ik vraag me af hoeveel mensen de goede man nog kennen. Hij was zanger van een band uit de jaren 80. The Associates. Ik geloof dat ze één hitje hadden in Nederland, wat ik, always true to form, het meest vreselijke nummer vond dat ze ooit gemaakt hebben. Billy Mackenzie was echter een fenomenaal zanger. Hij had een falsetto en een bereik van 4 octaven. En omdat je sommige oude koeien af en toe even uit de sloot moet halen....

Toekomst TV
In de toekomst kijken we geen tv meer, maar You Tube. Gaan we niet meer naar de bioscoop voor een professionele film, maar kijken we naar amateur films. Tenminste als we de experts mogen geloven.
Ik weet nu al dat ik er niet aan mee ga doen. Oké, ik zit wel eens op You Tube hoor, daar niet van. Ik vind er alle filmtrailers, een gemist Tweede Kamer moment, een interview met die artiest van voor het internettijdperk, maar over het algemeen is het vooral America’s funniest Home video’s en dat programma heb ik toch al nooit leuk gevonden.

Fifteen Minutes
Tegenwoordig is alles ook een hype. Laatst was er een serveerster doorgebroken als zangers via You Tube. Aangezien ik nogal nieuwsgierig van aard ben ging ik toch even luisteren hoe dat waanzinnige nummer klonk. Het bleek een opgeklopt zeiknummer type honderd in een dozijn. Iedereen kan beroemd worden via You Tube, maar iedereen is je ook zo weer vergeten. Andy Warhol's beroemde Fifteen Minutes of Fame.

Hartverscheurend
Het meeste wat er op You Tube te vinden is, is of lachwekkend of schokkend. En dat je dat laatste wilt zien begrijp ik al helemaal niet. Desalniettemin staan er natuurlijk ook echte hartverscheurende filmpjes op You Tube. Mijn favoriet is nog steeds deze. En dan zijn er nog mensen die durven te beweren dat katten hun baasje vergeten.

Euthanasie
Afgelopen week zag ik Rick Santorum, een van de conservatieve kandidaten voor de Amerikaanse verkiezingen, in een televisieprogramma optreden. Ik was totaal verbijsterd. Santorum zat daar doodleuk te verkondigen dat oude mensen in Nederland niet naar het ziekenhuis durven, uit angst dat ze er nooit meer levend uit komen. Sterker, dat ze gedwongen geeuthanaseerd worden. Nu schijnt Nederland bij de Amerikanen toch al niet bijzonder hoog aangeschreven te staan, wij zijn vooral bekend om drugs, de wallen en nu is daar dus ook gedwongen euthanasie bijgekomen.

Groene koekjes
Waar ik naar toe wil is, dat ik na die preek van Santorum visioenen kreeg van de film Soylent Green. Een Si-Fi film uit 1973, met die andere foute man Charlton Heston. Een dystopische film over overbevolking, kannibalisme en.. jawel.. euthanasie. In de film worden oude mensen min of meer ook gedwongen geeuthanaseerd en wel om vervolgens als voedsel, (groene ‘koekjes’ genaamd soylent green) te dienen voor de rest van de bevolking.
Misschien, meneer Santourm, toch goed dat ik er even bij vertel dat het hier niet om een Nederlandse, maar een Amerikaanse productie en idee gaat. Het is maar dat u het weet.

De film Soylent Green is gebaseerd op het boek Make room van Harry Harrison.

Opa
Soms voel ik me net Wim Sonneveld in zijn conference Opa; ‘ach, Ik ben te oud voor die rotzooi!’
Ik herinner me nog dat kinderen, toen ik op de lagere school zat, brandweer wilden worden, of kapster, politieman en dokter. Nu willen kinderen beroemd worden.
Nu ben ik altijd in de veronderstelling geweest dat beroemd zijn gepaard ging met een bepaald talent. Maar ik heb Paris Hilton of Britt nog nooit op enig talent kunnen betrappen.
Daar gaat het ook helemaal niet om. Het gaat om roem en rijkdom.

Bekende Nederlander
Tegenwoordig staat er een heel ander soort beroep bovenaan de wensenlijst: Bekende Nederlander. Of zanger/es blijkbaar. Gezien de aanmeldingen voor The Voice Kids. Honderden kinderen die maar één doel hebben. Beroemd worden. Hoewel ik me soms wel eens afvraag of het de kinderen zijn die de wens hebben of de ouders. Ik heb een paar fragmenten gezien en ik zat me dood te ergeren aan de moeders die in de wachtruimte haast hysterisch stonden mee te zingen terwijl hun kind op het podium stond.

Toddlers & Tiara’s
Het deed me heel sterk denken aan het programma Toddlers & Tiara’s. Waarin volvette, niet moeders mooiste moeders hun peuters en kleuters in de meest afzichtelijke, met overvloedig veel lovertjes beklede jurkjes hijsen en hen vervolgens bewegingen laten maken waar een getrainde burlesque danseres jaloers op zou zijn. Alsof de moeders hun vervlogen dromen alsnog proberen te verwezenlijken door middel van hun kinderen.
Niet dat er geen echte talentjes tussen zitten hoor bij de Voice Kids. Maar als ik een meisje van dertien zie, in een outfit die een vrouw van vijfentwintig niet zou misstaan en ze een nummer zingt waarvan de tekst over het hoofd van de gemiddelde dertienjarige gaat …vraag ik me toch af wie de regie in handen heeft.

Geloof en hoop
Geloof. Eigenlijk ben ik best jaloers op mensen die het hebben.
Deze week is er één specifieke god die vurig wordt aanbeden. Of liever, een heel arsenaal aan weergoden bedolven wordt onder de offers. En we hebben maar één wens: Please let it giet oan!

Ellende
Wat ik dan weer niet snap is, hoe zoiets puurs als geloof, zoveel ellende kan veroorzaken. Ik kan er gewoon niet bij dat iets wat de mens zelf in de wereld heeft geroepen, en wat alleen jij met je hart kunt voelen, uitmondt in oorlogen.

Jediisme
Er is echter één geloof waar ik me wel in kan vinden; Het Jediisme.
Nee serieus! The Force uit de Star Wars films is een officiële religie! Ik maak echt geen grap!
'The Force brengt leven, het is energie, het zit in iedereen en is de bindende factor in het universum.'' Kijk dat geloof ik dan weer wel. En is dat eigenlijk niet waar het om draait? Of je er nu een Jezus, Allah of Shiva labeltje aan hangt?
Als nu iedereen The Force gaat aanhangen dan zou het volgens mij een stuk rustiger zijn in de wereld.

Jehova
Ik zit me nu even te bedenken; Hoe zou het zijn als je zondagochtend niet door een opdringerige Jehova getuige uit je bed wordt gebeld? Eén die zijn voet tussen de deur zet en een Wachttoren onder je neus duwt terwijl je de slaap nog uit je ogen wrijft?  Maar er een stoere Jedi knight aanklopt. Liefst één van het kaliber Ewan McGregor, die zegt; may the Force be with you!
Ik zou  meteen aansluiten.