Als schrijfster is er één ding dat ik meer vrees dan mijn redacteur...de schurk van het verhaal. Schurken zijn vaak saai en clichématig want een schurk wil tenslotte maar één ding: macht.
Gelukkig zijn niet alle schurken even voorspelbaar. Neem Keyser Soze in de geniale The Usual Suspects of Dudley Smith  in L.A. Confidential. (Knap als je dat aan ziet komen!) En laten we Hannibal Lecter en Norman Bates niet vergeten. Maar gezien het aantal clichés lijkt het toch moeilijk om een originele schurk te verzinnen, want laten we eerlijk zijn; Harry Potter's Lord Voldemort is eigenijk niet veel meer dan tekenfilmheld The Brain uit Pinky and The Brain die aan het begin van iedere cartoon roept: 'Tonight Pinky we take over the world!'

Waarom is Despiclable Me, een film met notabene een schurk in de hoofdrol, dan zo geweldig? Nou juist omdat de schurk zo geweldig is! Het is hier de schurk namelijk niet zozeer om macht te doen maar om status. In de wereld van Despicable Me is schurk zijn gewoon een baan. En Gru wil daar de beste in zijn.
Het uitgangspunt van de film is erg geestig en ik had meteen sympathie voor de aandoenlijke schurk, want dat is Gru. Hoe hij ook probeert superslecht te zijn, in zijn hart blijft hij een onzeker, bang jongetje. Dat Gru zo'n prachtig karakter is danken we ongetwijfeld aan Steve Carell die in de originele versie Gru een stem geeft. Hij heeft wat flauwe films gemaakt maar ik heb toch een zwak voor die man. De rest van de casting is erg gedurfd, want Russell Brand casten als bejaarde en Julie Andrews als bitch....je moet er maar opkomen.