Filmnieuws genoeg hoor, maar laten we het eens een keer over muziek hebben. Het is tenslotte een kijken EN luisteren blog. En ik kan er ook haast niet meer omheen; met zo'n 3 miljoen andere Nederlanders ben ook ik in de ban van The Voice of Holland.

Hoewel ik heel eerlijk moet bekennen dat ik de audities leuker vond dan de live shows, zit ik iedere vrijdag avond trouw, samen met mijn moeder, voor de buis. Ik heb nooit talentenjachten gevolgd. Popstars, Idols. X Factors. Ik vind het allemaal niets.De zoektocht naar de zoveelste Christina Aguilera of Alicia Keys kloon. En dat maakte The Voice Of Holland dus zo bijzonder. Het ging namelijk niet om het uiterlijk maar om de stem.

Ik zeg, maakte, want helaas gaat het sinds de live shows helemaal mis. De dames worden in de meest afzichtelijke, ultra korte, glitterjurken gestoken en de hair extensions zijn niet aan te slepen. Wat is er mis met puur natuur?  Kim de Boer, een van de favorieten en kanshebbers van de show,werd van prachtige Hollandse vrouw omgetoverd tot een dellerige vamp, met het commentaar dat ze nu eindelijk zichzelf was. Vreselijk jammer. Het lijkt wel alsof alleen de jongens zichzelf nog mogen blijven.

Wel weer leuk van de show is dat de kandidaten oude hits zingen, en zo kan het dus gebeuren dat een klassieker uit 1972 van Harold Melvin & the Blue Notes: 'If you don't know me by now' dankzij Ben Saunders ineens weer op nummer 1 staat. Werd Roxanne van the Police, door Kim de Boer uit het stof gehaald en is Lenny Keylard bezig het hele reggae repertoire nieuw leven in te blazen. Allemaal staan ze in de top 100.

Wat mij betreft mag Ben Saunders winnen. De man is een wandelende reclame voor piercings en tattoos. En tandartsen doen vast goede zaken met gouden tanden. Maar hij zal de stylisten van The Voice waarschijnlijk hoofdbrekens bezorgen. Gelukkig maar want we hebben genoeg Buble's en Borsato's. Laten we dit unieke talent koesteren. Niets meer aan doen!