Al is het dan misschien niet helemaal duidelijk wie bovenstaande quote de wereld in geholpen heeft, (waarschijnlijk de grondlegger van de method acting: Stanislavsky) maar een ding is zeker: als het op iemand van toepassing is, dan is het wel de afgelopen zondag overleden Britse acteur Pete Postlethwaite.


Pete Postlethwaite was een acteur die van kleine rollen iets groots maakte. Hij speelde in grote en kleine films, hij had grote en kleine rollen. Maar altijd - altijd was hij meesterlijk. In Amistad, The Usual Suspects, Baz Luhrman's Romeo & Juliet is hij maar in een of twee scenes te zien, Dit jaar nog in Inception had hij niet meer dan 1 regel en lag hij de hele film op een sterfbed! En dan nog speelt hij iedereen van het doek af. Volgens Steven Spielberg was hij 'The best actor in the world'.

Een van de leukste films met Pete vind ik toch wel de Britse film Brassed Off. Een sociaal drama dat speelt in het Engeland onder Thatcher en gaat over een groep mijnwerkers in de tijd van de recessie en de dreigende sluiting van de koolmijnen. Het enige lichtpuntje in hun bestaan is de muziekkapel waar ze in spelen, (in die tijd had iedere mijn zijn eigen muziekkapel), maar met de sluiting van de mijn zal ook de kapel ophouden te bestaan.
De speech die Pete's personage Danny aan het einde van de film geeft, was zo imponerend dat Chumbawamba een deel van het monoloog gebruikte op de album versie van het nummer Tubthumping. (wat ik overigens altijd een vreselijk nummer heb gevonden, maar dit terzijde)
Leuk weetje is wel dat Pete de speech niet mocht repeteren met de rest van de cast.Niemand wist dus wat hij ging zeggen. De regisseur wilde namelijk dat de expressies op de gezichten van de acteurs zo echt mogelijk zou zijn. Als je de film besluit te gaan kijken moet je daar maar eens op letten.
Ik dacht dan ook even met die scene af te sluiten, maar vond deze toch passender. Als Pete's personage Danny in het ziekenhuis ligt met stoflongen en de kapel onder zijn raam Danny Boy staat te spelen.
Beter is nog de hele film een keer te huren. Als je van kleine, sociale, hartverwarmende, Britse films houdt is deze echt de moeite waard!