Depressie
Ik ben gek op de jaren 30. De muziek, de kleding, de Art Deco, de films, de architectuur en ja, zelfs de Grote Depressie heeft tot prachtige dingen geleid. Denk aan de wereldberoemde foto van Dorothea Lange, John Steinbecks of Mice and Men en Carnivale bijvoorbeeld. Een serie waar HBO een paar jaar geleden mee begon en die zich afspeelde in die crisisjaren. Carnivale ging over een rondreizende freak show in het midden van de Dust Bowl. Persoonlijk vond ik het een van de mooiste series die ik de afgelopen jaren gezien heb, maar de kijkcijfers waren zo teleurstellend dat ze de stekker er heel plotseling uit trokken en ik met losse draden achterbleef.

Circus
Nu is Water for Elephants een compleet ander verhaal dan Carnivale, behalve dan dat het ook over een rondreizend circus gaat (een ‘gewoon’ circus weliswaar), en het midden in de crisis van de jaren 30 afspeelt. De film zit vol met dingen waar ik van hou: Een ouderwetse menagerie, een circus dat rondtrekt per stoomtrein, schitterende kleding en muziek uit de dertiger jaren. En die crisis dus. Niet dat ik fan ben van de crisis natuurijk, maar laten we eerlijk zijn, al die glitter en glamour van die tijd was dan misschien wel prachtig, maar het is het doorzettingsvermogen en de overlevingsdrang van de mens die de mooiste beelden oplevert.

Verrassend
Nu ben ik de laatste tijd al zo vaak teleurgesteld door een film dat ik het niet meer aandurf om hoge verwachtingen te koesteren. Dus ging ik compleet blanco naar deze film. Het enige waar ik op hoopte was een jaren 30 sfeertje met ‘mooie’ plaatjes. Tot mijn verrassing kreeg ik veel meer dan dat. Water for Elephants is geen briljante film, maar hij had alles wat een film goed maakt. Prachtige beelden, schitterende muziek (James Newton Howard), meesterlijke vertolkingen en simpelweg een mooi verhaal dat goed in elkaar steekt en ook nog eens redelijk verrassend uitpakt. Nu hoop ik zelf nooit in zo’n ernstige crisis terecht te komen, maar het levert wel de mooiste films op.