Afgelopen paasweekend heb ik traditiegetrouw Ben Hur weer eens uit het stof gehaald. De versie uit 1925 welteverstaan. De versie uit 1959 kan ik niet meer kijken sinds ik Bowling for Columbine heb gezien en Charlton Heston dus wel kan schieten. (no pun intended!)

Nee, de zwijgende versie is wat mij betreft de mooiste en deze keer helemaal want ik mocht de beamer lenen van een vriend van me en dus kon ik hem op groot scherm bewonderen. Spectaculair! Van de overweldigende decors tot de adembenemende wagenrace toe. De film heeft nog niets aan kracht verloren.

Regisseur Fred Niblo die eerder Blood and Sand maakte met Rudolph Valentino en tijdens het filmen voortdurend met hem overhoop lag, zei dat hij van iedere Italiaan een ster kon maken. Dus plukte hij de totaal onbekende Ramon Novarro van de straat en maakte hem inderdaad een ster. Als je negeert dat hij iets te vurig met zijn ogen rolt is hij geen slechte Ben Hur. In ieder geval een mooie. En het is hem vergeven dat hij zijn handen zo vaak tergend ten hemel slaat. Het zal met het verhaal te maken hebben.