Als het aan de poster had gelegen was ik er nooit naartoe gegaan. Die belooft namelijk een flauwe kinderfilm. Maar mijn broer was zo lyrisch over de film dat ik de trailer maar eens ging bekijken.
En eerlijk gezegd: nog steeds was ik niet onder de indruk. Mijn broer gaf echter niet op en stuurde me de soundtrack van John Powell. Ik was verkocht. En toen had ik alleen nog maar de muziek gehoord! Het leek mij echter voor een componist onmogelijk om zulke schitterende muziek te schrijven bij beelden die totaal niet boeien.

Dus ging ik gisteren (met broer) naar de nieuwe Dreamworks. Alle spetterende actiefilms ten goede, How To Train Your Dragon is de meest geweldige filmervaring die ik (naast Avatar) in tijden gehad heb.
Het was weliswaar even slikken toen ik ontdekte dat de 3D versie alleen in de Nederlandse vertaling draaide maar daar heb ik me totaal niet aan gestoord. Sterker nog het viel me niet eens op. Ok, de namen zijn in het Engels gewoon leuker en het rochelende Schotse accent van Gerald Butler is natuurlijk veel grappiger dan het Oerhollandse van Peter Tuinman maar daar staat tegenover dat de 3D zo verpletterend indrukwekkend is dat ik dat op de koop toe nam.

Het verhaal (losjes gebaseerd op de kinderboeken van Cressida Cowell) gaat over vriendschap en een moeizame vader zoon relatie. De mooiste scenes zijn die waarin de jonge held vriendschap sluit met de draak. En echt - ik heb niet meer zo zitten huilen bij een film sinds ik op mijn dertiende E.T. zag. Geen sentimentele Disney tranen maar pure ontroering.

Ik ben een grote fan van Pixar en Dreamworks hobbelde er tot nu toe een beetje achteraan. Shrek I en II waren erg leuk. Maar III was ronduit slecht en voor het vierde deel hou ik mijn hart vast maar als ze op deze weg verder gaan belooft het nog wat.

Ik zal niet te veel verklappen over het einde maar de held komt enigszins gehavend uit de strijd. Erg verassend. Ik geloof niet dat Disney dat aan zou durven.