Toekomstvisie: 99% van de wereldbevolking is weggevaagd. Er zijn geen dieren meer, geen planten en dus geen eten. De wereld ligt letterlijk in de as. Oh ja en het is ijskoud.
Waarom zou iemand in die omstandigheden willen overleven?
Die vraag stelde ik mezelf meer en meer naarmate the Road vorderde.
Ik begrijp het menselijke instinct om te overleven maar ook die sterft toch uit als er zelfs geen hoop meer is?
De enige hoop die er is is dat er iemand is waar je meer van houdt dan van jezelf.

De film is gebaseerd op het gelijknamige boek van Cormac McCarthy die u misschien kent van No country for old men. Ook zo'n vrolijk verhaal.
Ondanks de zeer lovende recensie kon de film mij niet echt boeien. Hij was zeker niet slecht maar ik leefde niet (ondanks de vele, vele ontberingen) echt mee. Aan de acteerprestaties lag het niet.
Viggo Mortensen, Charlize Theron en ook de jongen waren prima maar ik was gewoon niet onder de indruk. Het zou een film moeten zijn die je aan het nadenken zet. Maar ik heb er niet van wakker gelegen en eerlijk gezegd was hij meteen weer uit mijn hoofd verdwenen.

De soundtrack is van Nick Cave. (ook al zo'n vrolijke man) die zich blijkbaar meer op de filmmuziek is gaan richten want hij maakte eerder al the assasination of Jesse James. De muziek wordt op Amazon omschreven als 'de meest treurige soundtrack ooit'.


Toch kan ik de boodschap van de film wel waarderen en kan ik afsluiten met het prachtige citaat van
R.L.Stevenson
''To travel hopefully is far better than to arrive. The true succes is in labour.''