Magnum Opus
Afgelopen pinksterweekend besloot ik naar The Tree of Life te gaan. Winnaar van de Gouden Palm van Cannes en volgens recensies een meesterwerk. Nu had ik na het zien van de trailer zoiets van: waar gáát dit over, maar ik was nieuwsgierig geworden.
Toen ik in het donker zat te wachten totdat dit magnum opus zou beginnen, vertelde mijn buurman mij echter dat er ook al mensen waren weggelopen. Ik informeerde nog even hoe lang de film ook alweer duurde: tweeënhalf uur. Dat wordt een lange zit.

Symfonie
Maar goed, ik had ook inspiratie nodig voor mijn blog. Inmiddels is het woensdag en ik zit hier nu achter mijn computer en ik heb werkelijk geen flauw idee wat ik erover moet zeggen. De beelden waren prachtig. Gouden Palm voor de cameraman! Zonder enige twijfel, maar om nou te zeggen dat ik het een meesterwerk vond. Eerlijk gezegd kon ik er weinig touw aan vast knopen. Maar misschien moet ik dat ook niet proberen. De film is een symfonie van poëzie en (religieuze) symboliek, maar hoewel ik me er helemaal op ingesteld had dat er geen verhaal in de film zit, merk ik dat ik als schrijver toch wel enig narratief nodig heb.

Existentiële crisis
Ik kan niet zeggen dat de film me niet bezig heeft gehouden. Toen ik thuis kwam merkte ik dat ik ongelooflijk somber aan het worden was. Want of je nu wilt of niet, de film zet aan tot nadenken. En dan geen vragen over of Brad Pitt nu wel of niet van het doek af gespeeld werd door de kinderen, (mijn antwoord hierop is een volmondig ja!), maar vragen als: waarom God? En, waarom zijn wij? Niet echt iets voor een maandagavond als je de volgende dag weer mee moet in de stroom van de dag. Enfin, juist toen ik op het punt stond om in een existentiële crisis te belanden besloot ik de tv maar eens aan te zetten.

Redding
Nu ben ik de laatste persoon op aarde die ooit zal zeggen dat ik opknap van tv kijken, maar ik viel midden in Pinkpop 2011. Waar ik met Open Arms werd ontvangen door Elbow, ik nog juist de geweldige Band of Horses zag langskomen en uiteindelijk wist Dave Grohl mij op te vrolijken vanuit een zeecontainer. Ik had meteen spijt dat ik niet ter plekke was en heb meteen met een vriend afgesproken dat, als het programma volgend jaar ook zo goed is, we gewoon gaan!
Nu was de muziekkeuze van The Tree of Life echt fenomenaal, maar waar Preisners Lacrimosa (hoe mooi ook) mij in een hevige dip doet belanden, weet Band of Horses mij zo weer uit het diepe dal te trekken.

Ik sluit af met twee (wat mij betreft) hoogtepunten van Pinkpop 2011. Heeft u ook een favoriet?