Mad Men
De sets zijn om van de smullen, de jurken om te watertanden. Om nog maar te zwijgen over de details. Alles, maar dan ook alles klop aan deze serie over een reclamebureau in de jaren vijftig.
Cudos voor de setdesigners. Aangezien ik de serie op tv gemist had wierp ik mij afgelopen week op de dvd’s. Na één seizoen had ik het idee dat ik mijn gezicht in een asbak had gestopt. Ik, die zelfs nog nooit een sigaret heb geprobeerd. Want er worden wat sigaretten genuttigd in Mad Men. Om over de drank nog maar te zwijgen.

Terug in de tijd
Het hele tijdsbeeld is dan ook uiterst nauwkeurig geconstrueerd: Zo worden er tijdens het autorijden geen veiligheidsgordels gedragen, roken zwangere vrouwen gewoon door, worden Afro Amerikanen nog negro’s genoemd en wachten mannen kettingrokend in de wachtkamer terwijl hun vrouw ligt te bevallen. Ik kreeg zelfs een flashback uit mijn eigen jeugd toen ik de vrouw des huizes de laden van de kasten zag beplakken met kastpapier en de manier waarop ze de ijskast ontdooide.

Opvoedpolitie
Ook de opvoedpolitie zou een hartwip krijgen bij het zien van dit programma. Kinderen van tijd tot tijd een goed pak slaag geven werd gezien als heel verantwoord. En ik ben geen opvoedkundige, maar ik weet zeker dat het niet verstandig is om je kind, met een plastic zak over zijn hoofd, door het huis te laten rennen. De enige opmerking die de moeder echter maakte was: Als de kleding die in die zak zat nu op de grond ligt dan zwaait er wat! Ik ben gek op de jaren vijftig, maar ik hou het toch maar bij de meubels en de jurken.