Twintig jaar Pearl Jam
Totally Grunge
Pearl Jam. Ze bestaan nog steeds. Twintig jaar om precies te zijn. De band besloot er een film over te maken met de toepasselijke titel: Twenty. Tijd om mijn Pearl Jam herinneringen even op te duiken.
We schrijven 1992. Ik woonde in een studentenhuis in de Koestraat en kreeg mijn allereerste CD speler. Een tweedehansje zoals alles in mijn kamertje, maar dat mocht de pret niet drukken. En ik kocht mijn allereerste CD: Ten van Pearl Jam. Diegene die mij goed kennen wil ik nu vragen zich even ergens aan vast te houden. Esther anno 1992 was namelijk Totally Grunge. Snoeiharde muziek, tweedehands blouses, wilde hennarode haren en….wijde broeken. U hoort het goed: broeken.
1992
In dat jaar zag ik Pearl Jam drie keer optreden. De eerste keer was misschien wel het meest memorabele. Hoewel ik me van het optreden zelf niet zo heel veel meer van kan herinneren.
We namen de trein naar Eindhoven – doel – De Effenaar. We komen aan tegen een uur of negen ’s ochtends. Tussen de dranghekken staan al een paar mensen. We sluiten aan en we wachten. We wachten tot diezelfde avond om een uur of zeven de deuren opengaan. Als ik eraan terugdenk kan ik niet anders dan mezelf voor gek verklaren.
Handtekeningjagers
Enfin, zoals ik al zei kan ik me van het optreden niets meer herinneren. Behalve dat zanger Eddie Vedder na de laatste noot van het podium afstormde en letterlijk naar buiten rende.
We hebben hem niet meer gezien. Jammer, maar wij waren vastbesloten handtekeningen te bemachtigen van de rest. We wachten weer. En eindelijk, nadat de lampen in de zaal de verhitte gezichten onthullen en de bierbekers aan de kant zijn geveegd, vond ik mezelf plotsklaps in de kleedkamer van Pearl Jam.
Daar sta je dan. Oog in oog met je muziekhelden. Wat zeg je dan? Nogmaals ik kan me er niet veel meer van herinneren. Waarschijnlijk heb ik niet veel meer gezegd dan mijn naam, die het bij Amerikanen altijd goed doet. Ik weet nog wel dat het gezellig was. Aardige jongens hoor. De handtekeningen bewaar ik al twintig jaar tussen de bladzijden van een boekje met aforismen van Oscar Wilde.
Pearl Jam. Ze bestaan nog steeds. Twintig jaar om precies te zijn. De band besloot er een film over te maken met de toepasselijke titel: Twenty. Tijd om mijn Pearl Jam herinneringen even op te duiken.
We schrijven 1992. Ik woonde in een studentenhuis in de Koestraat en kreeg mijn allereerste CD speler. Een tweedehansje zoals alles in mijn kamertje, maar dat mocht de pret niet drukken. En ik kocht mijn allereerste CD: Ten van Pearl Jam. Diegene die mij goed kennen wil ik nu vragen zich even ergens aan vast te houden. Esther anno 1992 was namelijk Totally Grunge. Snoeiharde muziek, tweedehands blouses, wilde hennarode haren en….wijde broeken. U hoort het goed: broeken.
1992
In dat jaar zag ik Pearl Jam drie keer optreden. De eerste keer was misschien wel het meest memorabele. Hoewel ik me van het optreden zelf niet zo heel veel meer van kan herinneren.
We namen de trein naar Eindhoven – doel – De Effenaar. We komen aan tegen een uur of negen ’s ochtends. Tussen de dranghekken staan al een paar mensen. We sluiten aan en we wachten. We wachten tot diezelfde avond om een uur of zeven de deuren opengaan. Als ik eraan terugdenk kan ik niet anders dan mezelf voor gek verklaren.
Handtekeningjagers
Enfin, zoals ik al zei kan ik me van het optreden niets meer herinneren. Behalve dat zanger Eddie Vedder na de laatste noot van het podium afstormde en letterlijk naar buiten rende.
We hebben hem niet meer gezien. Jammer, maar wij waren vastbesloten handtekeningen te bemachtigen van de rest. We wachten weer. En eindelijk, nadat de lampen in de zaal de verhitte gezichten onthullen en de bierbekers aan de kant zijn geveegd, vond ik mezelf plotsklaps in de kleedkamer van Pearl Jam.
 |
| Met gitarist Stone Gossard, Effenaar EIndhoven 1992 |
 |
| Met drummer Dave Abbruzzese, Effenaar Eindhoven 1992 |
Daar sta je dan. Oog in oog met je muziekhelden. Wat zeg je dan? Nogmaals ik kan me er niet veel meer van herinneren. Waarschijnlijk heb ik niet veel meer gezegd dan mijn naam, die het bij Amerikanen altijd goed doet. Ik weet nog wel dat het gezellig was. Aardige jongens hoor. De handtekeningen bewaar ik al twintig jaar tussen de bladzijden van een boekje met aforismen van Oscar Wilde.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
OVER...
- Esther van Lieshout
- filmconnaisseur en kinderboekenschrijfster www.esthervanlieshout.nl
Life is like a box of chocolates; you never know what you're gonna get (Forrest Gump)
It's not the men in your life that counts, it's the life in your men. Mae West
'This must be the place where they empty all the old hourglasses' Bop Hope in Road to Morocco 1942
'I SEE BLUE PEOPLE'
You're Norma Desmond. Used to be in silent pictures. Used to be big. I am big. It's the pictures that got small. William Holden & Gloria Swanson in Sunset Boulevard
'This floor used to be wood, but I had it changed. Valentino said there's nothing like tile for a tango.' Gloria Swanson in Sunset Boulevard
'You may call me Streetcar because of my desire for you' Pepe le Pew
Why certainly you must have heard of Hamlet? Well, I meet so many people. katharine Hepburn and Eve Arden Stage Door 1937
1 reacties:
Gaaf die foto's Esther. Je moet er wat voor over hebben, maar dan heb je ook wat!
Een reactie posten